понедельник, 28 марта 2016 г.

Для архива

10:25 | Автор: iasidnev | | Изменить сообщение


ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΘΗ Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΣ
ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΤΗΣ
ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΣ  ΗΜΩΝ
Κ.Ε.Ο., ΤΕΥΧ. 2 - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1971

Αἱ λεπτομέρειαι τῆς Φεόθεν ἐπελθούσης Ἑνώσεως μετὰ τῆς γνησίως   Ὀρθοδόξου  ῾Ροσσικῆς  Ἐθνικιστικῆς  Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς.

Τὴν 1ην τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου (κατὰ τὸ πάτριον ἑορτολόγιον) 1971 ἐπιτροπὴ ἀποτελουμένη ἐκ τοῦ Μητροπολίτου Κορινθίας Κου Κου Καλλίστου ὡς Προέδρου, Μητροπολίτου Κιτίου Κου Κου Ἐπιφανίου, καὶ Πρωθιερέως Εὑγενίου Τόμπρου ὡς μελῶν, μετέβη εἰς Ἡνωμένος Πολιτείας Ἀμερικῆς, κατόπιν ἁρμοδίος. προσκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ρωσσικῆς Ἐθνικιστικῆς Ἐκκλησίας τῆς διασπορᾶς, ἐν Ἀμερικῆ, καὶ συνωμίλησεν μετὰ τοῦ Προέδρου καὶ τῶν μελῶν τῆς ἀνωτέρω Ἱερᾶς Συνόδου ἐφ' ὄλων τῶν ζητημάτων, τῶν ἀφορώντων τὸν ἱερὸν ἡμῶν ὑπὲρ τῆς ἀκραιφνοῦς Ὀρθοδοξίας Ἀγῶνᾳ.

Τὴν 15ην τοῦ ἰδίου μηνὸς Σεπτεμβρίου, κατὰ τὸ πᾴτριον ἑορτολόγιον, ἐκλήθημεν ὑπὸ τῆς ἐν λόγῳ Ἱερᾶς Συνόδου καὶ παρέστημεν εἰς τὴν συνεδρίαν Αὐτῆς καθ' ἣν ἀνεγνώσθη ἐν ἀγγλικῇ μεταφράσει ἡ δημοσιευθεῖσα τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριον 1971 ἐν τῷ περιοδικῷ ἡμῶν, «Κήρυξ Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων», Ἔκθεσις, ἥτις ἐνεποίησε βαθεῖαν καὶ ἰσχυρὰν αἴσθησιν καὶ ἐντίπωσιν εἰς τὴν Ἱερὰν ταύτην Σύνοδον, καὶ ἐγένετο ὑπ' αὐτῆς ὁμοφώνως ἀποδεκτή. Προχωροῦντες μετὰ ταῦτα εἰς τὰ ἐπὶ μέρους ζητήματα ᾐτησάμεθα ἀπὸ τὴν Σεβαστὴν ταύτην Ἱερὰν Σύνοδον νὰ διευκρινήση ἀπολύτως, σαφῶς, καὶ κατηγορηματικῶς, τὴν θέσιν Αύτῆς ἔναντι τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας.
Ὄντως, εὐθὺς ἀμέσως, σύνολος ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καὶ ἐν μιᾷ φωνῇ, διεβεβαίωσεν Ἡμᾶς ὅτι οὐδεμίαν ἀπολύτως συνάφειαν, συνεργασίαν, σχέσιν, ἢ ἐπαφήν, διατηρεῖ μετὰ τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας., τὴν δὲ ἑπομένην 16/29 Σεπτεμβρίου 1971 ἐπέδωκεν Ἡμῖν τὴν ἑξῆς ἐπίσημον γραπτὴν ἀπάντησιν.
President
of the Synod of Bishops
of the Russian Orthodox Church
Outsude of Russia
75 EAST 93rd STREET, NEW YORK 28, N. Y.
Tel.: Lehigh 4-1601
September 16/29, 1971.
His Eminence
Kallistos, Metropolitan of Corinth
Youe Eminence
This is to inform you once more that the Russian Orthodox Church Outside of Russia has never accepted the new calendar finding that it is a violation of the Orthodox tradition and is a first step to modernism.
I am sincerely yours in Christ
Metropolitan Philaret

Ἡ μετάφρασις.
Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς ῾Ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ.
Σεπτ.  16/29,  1971
Πρὸς τὴν Αὐτοῦ Σεβασμιότητα, Κάλλιστον, Μητροπολίτην Κορίνθου
Σεβασμιώτατε,
Διὰ τῆς παρούσης πληροφορῶ Υμᾶς καὶ πάλιν ὅτι ἡ ῾Ρωσσικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐν Διασπορᾷ οὐδέποτε ἐδέχθη τὸ νέον ἡμερολογιον, εὑροῦσα ὅτι τοῦτο ἀποτελεῖ καταπάτησιν τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως καὶ τὸ πρῶτον βῆμα πρὸς τὸ μονδερνισμόν.  (Δηλ.  αἱρέσειες).
Εἰλικρινῶς Ὑμέτερος ἐν Χριστῷ,
Μητροπολίτης Φιλάρετος

Μετὰ ταῦτα ἡ Ἱερα αὕτη Σύνοδος ἐζήτησε παρ᾽ Ἡμῶν ἔγγραφον ἔκθεσιν τῷν σημείων καὶ θεμάτων, ᾅτινα ἐπιθυμοῦμεν  τὸ κατ᾽ ἀρχάς νὰ τύχῳσιν ἐπιλύσεως καὶ συμφωνίας μεταξὺ Ἡμῶν καὶ Ταύτης.
Πράγματι ἐπεδώσαμεν τὸ κάτωθι ἔγγραφον δημοσιευόμενον κατὰ λέξιν τὸ ὁποῖον εἴχομεν ἑτοιμάσῃ ἀπὸ τὴν προηγουμένην.

Τῷ Μακαριωτάτῳ καὶ Σεβασμιωτάτῳ Κυρίῳ Κυρίῳ Φιλαρέτῳ Προέδρῳ τῆς Ἱερας Συνόδου τῶν  Ἐπισκόπων τῆς Ῥωσσικῆς  Ἐκκλησιας, ἐκτὸς τῆς  Ῥωσσίας, εἰς Νέαν Ὑόρκην, Χαίρειν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ ἀληθινῷ ἡμῶν Θεῷ.
Ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος (Κυροῦ Ἀρχ/που Ματθαίου) ἐξουσιοδοτηθεῖσα διὰ τοῦ ὑπ᾽ ἀριθ. 736 τῆς 12ης Σεπτεμβρίου 1971 ἐγγράφου τῆς Ἱερᾶς Ἡμῶν Συνόδου ἀφορῶντος εἰς τὸν Ἱερὸν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα, ἐπὶ τοῦ θεματος τῶν χειροτονιῶν Ἡμῶν (ἑνός Ἐπισκόπου ὑφ' ἑνὸς) γνωρίζει τῆ Ἁγίᾳ καὶ Ἱερᾷ Ὑμῶν Συνόδῳ τὰ κάτωθι : Ἀπὸ τοῦ ἔτους 1937 καὶ μέχρι τοῦ Αὐγούστου 1948 διαρκῶς παρακαλοῦμεν ἵνα ἐπιτευχθῇ ἡ σωτήριος διὰ τὸν Ἱερὸν Ἡμῶν ἀγῶνα ἐν Ἑλλάδι ἕνωσις.
Ἐπίσης διαρκῶς καὶ ἐν συνεχείᾳ, παρεκαλοῦμεν δι' ἐπιτροπῷν, διά προσωπικῶν συναντήσεων, δι' ἐγκυκλίων πρὸς ἕνωσιν και πρὸς χειροτονίαν Επισκοπων, τοὺς τότε Ἀρχιερεῖς πρ. Φλωρίνης Κον Χρυσόστομον καὶ Κυκλάδων Κον Γερμανόν.
Ὀ λαὸς ἐπόθει νὰ βλέπη Ποιμένας, ὑπῆρχον δὲ καὶ μεγάλαι ἀνάγκαι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ὕπαρξις Ἱεραρχιας ἐγκαίνια, χειροτονἰαι, συγχωρνητικαὶ εὐχαὶ κλπ. Ἀλλ' ὁ πρ. Φλωρίνης ὡς Πρόεδρος ἵστατο ἄκαμπτος, οὔτε ἕνωσιν, οὔτε χειροτονίας.
Ἀπαυδήσαντες πλέον ἐστράφημεν καὶ εἰς ἄλλους Ἐπισκόπους ξένων καὶ ἐξωκλιματικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἀπάντησις ἦτο ἄρνησις. Καὶ ὁ λαὸς τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ Ἐξωτερικοῦ ἐξηγείρετο καὶ μᾶς ἐπίεζε δι' ἀναφορῶν, δι' ἐπιστολῶν, δι' ἐπιτροπῶν ζητῶν ἐπιμόνως καὶ ἀπαιτητικῶς χειροτονίας Ἐπισκόπων, ἐζήτει Ποιμένας. Καὶ τότε καὶ ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας ἀνάγκης ἀπεφασίσαμεν τὰς χειροτονίας.
Ὠς γνωστὸν αἱ πράξεις αὖται ἐν τῇ Ἀρχαίᾳ Ἐκκλησίᾳ, ἐναρμονιζόμεναι πρὸς τὰς κανονικὰς διατάξεις ὁδηγοῦν εἰς τὸ ἀσφαλὲς συμπέρασμα ὅτι ἡ παρ' ἑνὸς Ἐπισκόπου, χειροτονία Ἐπισκόπου εἶναι κανονικὴ καὶ ἐπιβεβλημένη, ἑπομένως ὁ οὕτω πως χειροτονηθεὶς Ἐπίσκοπος δὲν δύναται νὰ θεωρηθῇ ὡς ἀντικανονικῶς καὶ συνεπῶς ἀκύρως χειροτονηθείς. Ἐκτὸς βεβαίως ἐὰν συντρέχωσιν ἄλλοι λόγοι ἀκυρότητος τῆς χειροτονίας, ὡς λόγου χὰριν ἡ ἐκτὸς τοῦ Ναοῦ χειροτονία, Σιμωνία κ.ἄ.
Κατὰ δὲ συγκατάβασιν καὶ οἰκονομίαν μετὰ ταῦτα, αἴρεται καὶ τῆς ἀντικακανονικότητος τὸ ἀμφίβολον καὶ μάλιστα ἐφ' ὅσον ἀποδειχθῇ περίπτωσις διωγμοῦ ἤ καὶ «ἀπαρρησίαστον» τῶν Ἐπισκόπων, ὡς ἀνωτέρῳ ἐλέχθη.
Ἑπομένως σαφῶς νοεῖται, ὅτι ἡ χειροτονία Ἐπισκόπου ὑφ ἑνὸς Ἐπισκόπου εἷναι, ἐκ τῶν δεινῶν περιστάσεων, ἐπιτρεπτέα καὶ συνεπῶς νόμιμος, διότι δὲν ἐξέρχεται τῶν ὁρίων τὰ ὁποῖα προεῖδεν ἡ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Οἰκονομία.
Τούτων οὕτῳς ἐχόντων ὑποβάλλομεν τῇ Ἁγίᾳ καὶ Ἱερᾷ Ὑμῶν Συνόδῳ τὴν παροῦσαν ἀναφορὰν Ἡμῶν καὶ εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ δεχθῶμεν πᾶσαν ἀπόθασιν Αὐτης, στηριζομένην πάντοτε ἐπὶ τῶν Θείων καὶ Ἱερων Κανόνων.
Ἐν Νέᾳ Ὑόρκη Μηνὶ Σεπτεμβρίῳ 14ῃ 1971
Ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ
Ὁ Κορινθίας Κάλλιστος Πρόεδρος
Ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος
Πρωθιερεὺς Εὐγένιος Τόμπρος

Μελετήσασα ἐπισταμένῳς ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τὸ ἔγγραφον Ἡμῶν τοῦτο, ἐξέδωκεν πολυσέλιδον  ἀπόφασιν ἱκανοποιοῦσαν πλήρως τὰ ἐν ἐγγραφῳ αἰτουμενα συνοδὰ τοῖς Ἱεροις Κανόσι καὶ ἐντὸς τοῦ πνεύματος τῶν ἀποφάσεων Ἁγίων καὶ Ἱερῶν Συνόδων ἀποφηναμένων αὐθεντικῶς περὶ τῶν Χειροτονιῶν ἐνὸς Ἐπισκόπου ὑφ' ἑνός.
Τὸ ἔγγραφον τοῦτο ἔχει ὡς ἑξῆς:

Synod of Bishops
Of the Russian Ortodox Church
Outside of Russia
75 EAST 93rd STREET, NEW YORK 28, N. Y.
Tel.: Lehigh 4-1601

ΑΠΟΦΑΣΙΣ
τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων
τῆς Ὑπερορίου Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Ἀριθμ. Πρωτ. 16-II  
τῇ 15/28 Σεπτ. 1971

Ἐν τῆ ἀναφορᾶ αὐτῶν πρός τήν ἠμετέρᾳν Σύνοδον, οἱ Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος ἐξήγησαν ὅτι ἀφ' οὗ ἀπεφάσισαν ὡρισμέναι ἐνορίαι ἐν Ἑλλάδι, ὅπως μή ἀποδεχθοῦν τό Νέον Ἡμερολόγιον, διότι ἐθεώρουν μίαν τοιαύτην ἀποδοχήν ὡς παράβασιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπιμελῶς ἐζήτουν τρόπον διά νά χειροτονηθοῦν Ἀρχιερεῖς, κατά Κανονικόν τρόπον. Μόνον ὅταν αἱ προσπάθειά των ἀπέβησαν ἄκαρποι, τότε ἀπεφάσισεν ὅπως προβῆ εἰς χειροτονίας μόνος του ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος.
Οὕτως ἐν ὀνόματι τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν καί τῶν ἰδίων, οἱ προαναφερθέντες Ἀρχιερεῖς θέτουν ἐνώπιον ἡμῶν τήν μελέτην τῆς καταστάσεώς των, ἐκφράζοντες τήν προθυμίαν των νά δεχθοῦν ὁποιανδήποτε κανονικήν ἀπόφασιν ἐκδόση ἡ ἡμετέρα Σύνοδος.
Προηγουμένως ἐν τῆ ἀναφορᾶ αὐτοῦ πρός τήν Ἰεράν ἡμῶν Σύνοδον τῆ 29η Αὐγούστου 1971, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος ἐζήτησε τήν γνώμην τῆς Συνόδου τῆς ῾Υπερορίου Ρωσικῆς Συνόδου διά τό πῶς πρέπει νά γίνωνται δεκτοί οἱ ἐκ τῶν λεγομένων «Ματθαιϊκῶν» (τ.ἔ. τῶν Ἐλλήνων Παλαιοημερολογιτῶν, οἵτινες προέρχονται ἐκ τῆς τοῦ ὑπό ἑνός χειροτονίας) κληρικοί.
Τό ἱστορικόν τῆς ὑποθέσεως ἔχει ὡς ἐξῆς:
Ὅτε τῶ 1924 ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος ἐδέχθη τό νέον Ἡμερολόγιον, προέκυψεν μεγάλη δυσαρέσκεια καί ἐσχηματίσθησαν ὁμάδες τινές, αἵτινες δέν ἐδέχθησαν τήν μεταρρύθμισιν. Ἐν τούτοις δέν ἡνώθησαν μεταξύ των.
Κατά τό 1935 τρεῖς Ἀρχιερεῖς, οἵτινες ἦσαν τῆς Κρατικῆς Ἐκκλησίαςτότε, προσεχώρησαν εἰς τόν Παλαιοημερολογιτισμόν: Ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος. Οὗτοι ἀμέσως προέβησαν εἰς τήν χειροτονίαν τεσσάρων Ἐπισκόπων, οἵτινες ἦσαν: Ὀ Κυκλάδων Γερμανός, ὁ Χριστιανουπόλεως Χριστοφόρος, ὀ Διαυλείας Πολύκαρπος καί ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος. Συντόμως ὅμως διεφώνησαν μεταξύ των οὗτοι καί διελύθη ἡ Σύνοδός των.
ρεῖς δέ ἀπεχώρησαν. Ὀ Δημητριάδος Γερμανός ἀπεβίωσεν. Ἀφ' οὗ ἀπεχωρίσθη καί ἔμεινε μόνος του ὁ πρ. Φλωρίνης, ἔμειναν καί ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος καί ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος.
Κατά τό 1948 προέβη εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων μόνος του ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, πεπεισμένος ὤν ὅτι, λόγω τοῦ τότε διωγμοῦ, ἄλλος τρόπος δέν ὑπῆρχε πλέον διά νά διαιωνισθῆ μία πραγματικῶς Ὀρθόδοξος Ἐλληνική Ἰεραρχία. Εἶναι δέ ἀδύνατον δι' ἡμᾶς καθαρῶς νά ἴδωμεν καί νά ἀποφασίσωμεν κατά πόσον ἦτο δυνατόν νά τύχη τῆς συμπράξεως τοῦ Ἐπισκόπου Πολυκάρπου ἤ τοῦ Ἐπισκόπου Χρυσοστόμου διά τήν πρώτην χειροτονίαν. Πάντως ἐκ τῆς χειροτονίας τήν ὁποίαν μόνος του ἐτέλεσεν, προέκυψεν ἡ λεγομένη «Ματθαϊκή» Ἱεραρχία, ἡ ὁποία δέν ἀνεγνωρίσθη ὑπό τῆς ἄλλης παρατάξεως τῶν παλαιοημερολογιτῶν, οἵτινες ἡγοῦντο μετέπειτα ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀκακίου καί νῦν ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐξεντίου.
Φαίνεται δέ ὅτι ἐν ῾Ελλάδι ὑπάρχουν δύο γνῶμαι περί τοῦ πῶς δύνανται οἱ Ἐπίσκοποι καί λοιποί Κληρικοί νά γίνωνται δεκτοί εἰς κοινωνίαν ἐκ τῆς παρατάξεως, ἥτις ἀντιπροσωπεύεται ὑπό τῶν Ἀρχιερέων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου. Ὡς συμραίνει πολλάκις εἰς τοιαύτας περιπτώσεις, ἡ Σύνοδος ἀντιμετωπίζει τήν σύγκρουσιν δύο ἀρχῶν, τῆς «οίκονομίας» καί τῆς «ἀκριβείας».
Πρίν ἤ ἀποφασισθῆ ποία ἀρχή πρέπει νά ὑπερισχύση εἰς αὐτήν τήν περίπτωσιν, ἐάν εἶναι καθόλου ἀνάγκη νά ἐφαρμοσθῆ μία ἐκ τῶν δύο, ἤ, ἀκριβέτερον εἰπεῖν, ἐάν πρέπει γενικῶς διά τῆς ἐφαρμογῆς τῆς οἰκονομίας νά θεωρηθοῦν ἔγκυραι αἱ τοῦ Ματθαίου χειροτονίαι. Δηλαδή, εἶναι ἀνάγκη νά ἐξετάσωμεν τήν ἐγκυρότητα τῶν χειροτονιῶν Ἀρχιερέων ὑπό ἐνός Ἀρχιερέως.
Εἰς τάς Ἀποστολικάς Διαταγάς ὑπάρχει ἔνδιεξις ὅτι γενικῶς ἡ ὑπό ἐνός Ἑπισκόπου τελουμένη χειροτονία δέν ἀναγνωρίζεται ὡς ἔγκυρος.
Ἠ χειροτονία ἑνός Ἐπισκόπου πρέπει νά τελῆται ὑπό τριῶν Ἐπισκόπων, ἤ ἐν ἀνάγκη ὑπό δύο. Ἐν τούτοις ὑπάρχει καί μία πρότασις ὅτι δύναται νά ὑπάρξη ἐξαίρεσις, ἐάν λόγω διωγμοῦ ἡ συμμετοχή τοῦ δευτέρου εἶναι ἀδύνατος. Σημειώνεται δέ ὅτι ἐν τῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, πολύ ὀλίγα προηγούμενα διά τοιαύτας χειροτονίας ὑπάρχουν. Ἀκόμη εἰς αὐτάς συνήθως ἤ προηγήθησαν ὑπό Κανονικῶν ἐκλογῶν, ἤ ὑπό μετέπειτα ἀποφάσεων Συνόδων ἀνεγνωρίσθησαν ὡς ἔγκυραι. Συνέβησαν τοιαῦται περιπτώσεις ἐν Ἐλλάδι κατά τά χρόνια τῆς Ἐπαναστάσεως, ὅτε ἐκόπησαν αἱ συγκοινωνίαι μετά τῆς Κων/λεως.
Κατά τό 1825, ὁ Ζάρνης Γαρβριήλ ἐχειροτόνησεν τρεῖς Ἐπισκόπους. Δι' ἀποφάσεως Συνοδικῆς τό 1834 ἀνεγνωρίσθησαν αυται ὡς ἔγκυροι. Ἑν τούτοις ἡ ὑπ' αὐτοῦ χειροτονία τοῦ Προκοπίου ὡς Ἐπισκόπου Ἁνδρούβης τό 1833 έθεωρήθη ἀδικαιολόγητος ὑπό τῶν περιστάσεων καί ὡςτούτου ἄκυρος, ὀ, δέ Γαβριήλ καθηρέθη. Ἀργότερον οἱ δύο Ἀρχιερεῖς Γαβριήλ καί Προκόπιος συνεχωρήθησαν κατόπιν τῆς μετανοίας των, καί κατέλαβον τάς θέσεις των.
Σημειωτέον ὅτι ὁ τέως Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Χριστόφορος ἐδέχθη ὡς κληρικούς χειροτονηθέντας ὑπό Ἀρχιερέων τῆς Ματθαιϊκῆς χειροτονίας. Ἐν Ρωσία δέ εἶναι γνωστή ἠ περίπτωσις τοῦ Ἑπισκόπου Ἰωάσαφ, ὅστις ἐχειροτονήθη διά τήν Ἀλάσκα ὑπό ἑνός Ἑπισκόπου, ἀλλά ἐπνίγη πρίν ἀρχίσει νά δοικήση τήν ἐπαρχίαν του. Εἶχε κανονικῶς ἐκλεγεῖ ὑπό τῆς Συνόδου, καί ἠ Σύνοδος ὥρισεν δύο Αρχιερεῖς διά τήν χειροτονίαν, ἀλλ ὄ ἕνας δέν ἠδυνήθη νά παρευρεθῆ λόγω ἀνυπερβλήτων ἐμποδίων.
Τό ὅτι ὑπάρχουν ὅμως έν τῆ Ἐκκλησιαστικῆ Ἱστορία χειροτονίαι ὑπό ἐνός δἐν σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἐπαναλαμβάνωνται αὐτά τά προηγούμενα. Ἁσφαλεστέρα εἶναι ἡ ἐφαρμογή τῶν παραδεδεγμένων Ἐκκλησιαστικῶν διατάξεων.
Δέν πρέπει δέ νά στηριζώμεθα ὑπερμέτρως ἐπί τῶν Ἀποστολικῶν Διατάξεων, ἀφου οἱ Πατέρες τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶπον δι᾽ αὐτῶν ὡς παρεδόθησαν ὑπό τοῦ Κλήμεντος «… τήν τῶν τοιούτων διατάξεων προσφόρως ἀποβολήν πεποιήμεθα, πρός τήν τοῦ χριστιανικωτάτου ποιμνίου οἰκοδομήν καί ἀσφάλειαν…» (Κανών Β΄).
Οἱ δέ ἀναμφισβήτητοι Κανόνες καθαρῶς ὁρίζουν ὅτι αἱ χειροτονίαι Ἐπισκόπων πρέπει νά τελοῦνται ὑπό τριῶν, ἤ ἐν ἐσχάτη ἀνάγκη, ὑπό δύο ῾Επισκόπων. «Ἐπίσκοπος χειροτονείσθω ὑπό Ἐπισκόπων δύο ἤ τριῶν» διατάζει ὁ Α΄ Ἁποστολικός Κανών. Ὀ δέ Δ΄ τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζει: «Ἐπίσκοπον προσήκει, μάλιστα μέν ὑπό πάντων τῶν ἐν τῆ ἐπαρχία Ἐπισκόπων καθίστασθαι. Εἰ δέ δυσχερές εἴη τό τοῦτο, ἤ δέ διά κατεπείγουσαν ἀνάγκην, ἤ διά μῆκος ὁδοῦ. ἐξ' ἅπαντος τρεῖς ἐπί τό αὐτό συναγομένους, συμψήφων γινομένων καί τῶν ἀπόντων, καί συντιθεμένων διά γραμμάτων, τότε τήν χειροτονίαν ποιεῖσθαι». Ὁ αὐτός ὁρσιμός ἐπαναλαμβάνεται εἰς τόν γ΄ Κανόνα τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Οὕτως αὐτοί οἱ Κανόνες ὑποδεικνύουν, ὅτι ἅπασα ἡ Ἱεραρχία πρέπει νά λαμβάνη μέρος εἰς τήν ἐκλογήν Ἀρχιερέως καί ὅτι ἡ χειροτονία αὐτοῦ πρέπει νά τελῆται τουλάχιστον ὑπό δύο Ἐπισκόπων. Καί τοῦτο διότι ἡ χειροτονία ἑνός Ἐπισκόπου δέν ἀφορᾶ μόνον ἕναν Ἀρχιερέα, ἀλλ' εἶναι πρᾶξις ἁπάσης τῆς Ἱεραρχίας. Τελεῖται ὑπ' αὐτῆς Συνοδικῶς καί οὐδέποτε ὑπό ἑνός μονομερῶς. Προσπάθεια γίνεται, ὅπως δικαιολογηθῆ ἡ ὑπό ἑνός χειροτονία λόγωτῶν ὑπαρχόντων διωγμῶν.
Ἐν τούτοις πρέπει νά γνωρίζωμεν ὅτι οἱ Ἀποστολικοί Κανόνες, οἵτινες ἀπαιτοῦν τήν παρουσίαν δύο Ἐπισκόπων διά Ἀρχιερατικήν χειροτονίαν διεμορφώθησαν ἐπίσης κατά καιρόν διωγμοῦ. Ὁ δέ ὁρισμός τῶν Ἀποστολικῶν Διατάξεων, ὅς ἐπιτρέπει τήν ὑπό ἐνός Ἐπισκόπου χειροτονίαν, δέον νά θεωρηθῆ ὡς ἐκ τῶν ἄρθρων τῶν μή ἐπικυρωθέντων ὑπό τῆς ἐν Τρούλλῳ Συνόδου.
Ἡ δέ ἀπαίτησις τῆς παρουσίας τουλάχιστον δύο Ἑπισκόπων διά τήν τέλεσιν χειροτονίας, ἔχει καί ἄλλην ἐξήγησιν. Κατά τόν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «… τό ἔλαττον ὑπό τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται» (Ἐβρ. 7,7). Αὐτή ἡ ἀρχή διατηρεῖται ὅταν εἷς Ἁρχιερεύς χειροτονεῖ Ἱερέα. Ἁλλ' εἰς τήν περίπτωσιν Ἐπισκόπου — εἷς Ἑπίσκοπος δέν ὑπάρχει «τό κρεῖττον». Δι' αὐτόν τό κρεῖττον εἶναι ἀκριβῶς ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων. Οὕτως ἡ χειροτονία Ἐπισκόπου ὑπό ἑνός παραμορφώνει τήν Ὀρθόδοξον ἀρχήν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας. Ἑπομένως, ἄν καί ὁ ζῆλος τῶν ἀκολουθούντων τόν Ἐπίσκοπον Ματθαῖον εἰς τήν διατήρησιν τῆς Παραδόσεως καί τοῦ ἑορτολογίου τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐξιέπαινος, ἄν καί οἱ Ἀρχιερεῖς οἱ προερχόμενοι ἐκ τῆς χειροτονίας του δέν μέμφονται οὐδόλως ἐκτός τῆς τάξεως τῆς χειροτονίας, ἐν τούτοις πολλοί προετίμησαν νά μείνουν ἄνευ Ἐπισκόπου, ἕως ὅτου ἐνεφανίσθη Ἱεραρχία τις, ἡ ὁποία προδήλως συνέδεε τόν ζῆλον διά τήν διατήρησιν τῆς Ἑκκλησιαστικῆς Παραδόσεως μέ Κανονικάς χειροτονίας τελεσθείσας ὑπό Κανονικῶν Ἀρχιερέων.
Πάσα χειροτονία, ᾕτις τελεῖται χωρίς πειθαρχίαν εἰς τούς Κανόνας οὐσιαστικῶς εἶναι ἤδη ἄκυρος ἄν καί ἐτελέσθη ὑπό Κανονικῶν Ἑπισκόπων. Ὀ Δ΄ Κανών τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου π.χ. δέν καθαιρεῖ τόν Μάξιμον τόν Κυνικόν διά τάς παραβάσεις αὐτοῦ, ἀλλά διακηρύττει ὅτι ἡ χειροτονία του εἶναι ἄκυρος, διότι ἄν καί ἔγινε ὑπό Κανονικῶν Ἐπισκόπων, ἔγινεν ἐν παραβάσει Κανόνων. Τό αὐτό ἰσχύει διά τήν χειροτονίαν Ἱερέων.
Εἰς τήν ἐπιστολήν του πρός χωρεπισκόπους, ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει, ὅτι οἱ οὐχί κανονικῶς χειροτονηθέντες ἱερεῖς πρέπει νά καθαιρεθοῦν. Ἐν κατακλεῖδι λέγει; «… γινώσκετε ὅτι λαἱκός ἔσται, ὁ ἄνευ ἡμετέρας γνώμης εἰς ὑπηρεσίαν παραδεχθείς» (Κανών πθ΄). Ἔτι καθαρότερον ἐκφράζεται αὐτή ἡ σπουδαία ἀρχή εἰς τόν ΣΤ΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου: «… εἴ τις, χωρίς γνώμης τοῦ Μητροπολίτου γένοιτο Ἐπίσκοπος, τόν τοιοῦτον ἡ Μεγάλη Σύνοδος ὥρισε μή δεῖν εἶναι Ἐπίσκοπον».
Μόνον ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία παραμορφώσασα έν ἑαυτῆ τήν ἰδέαν τῆς μεταδόσεως τῆς Χάριτος ἐν τῆ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὡς ἔγκυρον πάσαν χειροτονίαν, ἡ ὁποία ἐτελέσθη ὑπό Κανονικῶν Ἐπισκόπων, ἔστω καί ἄν εἶναι ἐκτός τούτου μή κανονική. Ἡ παραχώρησις ἤ μετάδοσις τῆς Χάριτος κατ' αὐτούς εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μετά τῆς ὀρθῆς προσφορᾶς τῆς συνταγῆς ἤ τοῦ τύπου τῆς χειροτονίας, ἡ ὁποία καθ' ἑαυτήν ἐπικυρώνει αὐτήν ἀνεξαρτήτως τῆς μονομερότητος ἤ τῆς μή προσαρμογῆς πρός τό θέλημα τῆς Ἐκκλησίας. Τοιοῦτον δόγμα εἶναι ξένον πρός τήν Ὀρθοδοξίαν. Οὕτως εἶναι εύνόητον ὅτι αἱ χειροτονίαι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀκακίου καί τῶν μετέπειτα ἤγειραν τήν ἀμφιβολίαν πολλῶν, ἤγειραν τήν ἀμφιβολίαν πολλῶν, ἕως ὅτου ἐπιβεβαιώθηκαν καί νομιμοποιήθηκαν δι' ἀποφάσεως τῆς Συνόδου.
Οὔτως μία ἄνομος πράξις ἐπικυρώνεται ὡς Μυστήριον ἄνευ τῆς ἀνάγκης τῆς ἐπαναλήψεως. Γράφων εἰς τόν πρῶτον αὐτοῦ Κανόνα, ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι οἱ Καθαροί, διότι ἦσαν σχισματικοί, δέν εἶχον τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐν τούτοις διά τῆς οἰκονομίας ἐπιτρέπει εἰς αὐτούς νά προσέχρωνται εἰς τήν κοινωνίαν, ἄνευ ἀναβαπτίσματος. Ὁ δέ Η΄ Κανών τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζει; «Περί τῶν ὀνομαζόντων μέν ἑαυτούς Καθαρούς ποτέ, προσερχομένων δέ τῆ Καθολικῆ καί Ἀποστολικῆ Ἐκκλησία, ἔδοξε τῆ Ἁγία καί Μεγάλη Συνόδω, ὥστε χειροθετουμένους αὐτούς, μένειν οὕτως ἐν τῶ Κλήρῳ».
Ὑπάρχει κάποια διαφωνία ὡς πρός τό τί σημαίνει ἡ λέξις «χειροθετουμένους» εἰς αὐτόν τόν Κανόνα. Ὀ Ἀριστηνός ἀποδίδει τήν ἔννοιαν τοῦ χρίσματος. Αὐτή ἡ ἑρμηνεία ἐπαναλαμβάνετι ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Ἰωάννου Σμολένσκ. Φαίνεται ὅμως ὅτι ἡ πλέον αὐθεντική ἑρμηνεία ἐδόθη ὑπό τοῦ ἁγίου Ταρασίου εἰς τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον. Ὅταν οὗτος ἠρωτήθη τό «χειροθετουμένους» εἰς τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου, ἐξήγησεν ὅτι δέν ἐχρησιμοποιήθη ἡ λέξις μέ ἔννοιαν χειροτονίας, ἀλλά μέ τήν ἔννοιαν τῆς ἁπλῆς εὐχῆς. Δύναταί τις νά συμφωνήση μέ τόν Ἐπίσκοπον Νικόλαον Μίλας ὅτι ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς τῆς αὐθεντικῆς ἑρμηνείας τοῦ ἁγίου Ταρασίου «… ἡ ἔννοια αὐτῶν τῶν λέξεων εἰς τόν παρόντα Κανόνα τῆς Νικαίας εἶναι ὅτι ὅταν ἐγίνοντο δεκτοί ἐκ τοῦ σχίσματός των οἱ Νοβατιανοί κληρικοί, ὁ ἁρμόδιος Ἐπίσκοπος ἤ ἱερεύς πρέπει νά ἐπιθέση τάς χεῖρας του ἐπ' αὐτῶν, ὅπως ἐγίνετο εἰς τό μυστήριον τῆς Μετανοίας καί νά διαβάση τήν κατάλληλον εὐχήν, ὴ ὁποία ἥνωνεν αὐτούς μέ τήν Ἐκκλησίαν».
Ἡ αὐτή τάξις ἐφηρμόζετο ἐν τῆ Ἐκκλησία τῆς Καρθαγένης κατά τόν ΟΘ΄ (ΟΑ΄ ἤ ΟΖ΄)(Κανόνα εἰς τήν ἀποδοχήν τῶν Δονατιστῶν, οἵτιονες ἦσαν πικρώτεροι σχισματικοί τῶν Νοβατιανῶν καί Καθαρῶν. Εἰς αὐτούς ἐπετράπη, «μεγάλην ἔχειν ἀνάγκην, ὥστε διά τήν τῆς Ἐκκλησίας εἰρήνην καί χρησιμότητα καί αὐτῶν τῶν Δονατιστῶν, οἵτινες δήποτε Κληρικοί διορθουμένης τῆς βουλῆς πρός τήν Καθολικήν ἑνότητα μετελθεῖν θελήσοιεν, κατά τήν ἑνός ἑκάστου Καθολικοῦ Ἐπισκόπου προαίρεσιν καί βουλήν, τοῦ ἐν τῶ αὐτῶτόπω κυβερνῶντος τήν Ἐκκλησίαν, ἐάν τοῦτο συμβάλλεσθαι τῆ τῶν Χριστιανῶν εἰρήνη φανείη, ἐν ταῖς ἰδίαις τιμαῖς αὐτούς ἀναδεχθῆναυ». Ὁ αὐτός Κανών παρατηρεῖ: «Καθώς καί ἐν τοῖς προλαβοῦσι χρόνοις πε'ρι τῆς αὐτῆς διαστάσεως γενέσθαι φανερόν ἐστίν».
Ἐκ τῶν λεχθέντων ἐν τῆ ἀρχῆ τῆς παρούσης ἀποφάσεως, εἶναι φανερόν ὅτι οἱ Παλαιοημερολογῖτες, οἱ ἡγούμενοι ὑπό τῆς Ἱεραχίας, ἥτις προέρχεται ἐκ τῶν τοῦ Ματθαίου χειροτονιῶν, οὐδόλως δύναται νά συγκριθοῦν μετά τῶν σχισματικῶν Δονατιστῶν καί Νοβατιανῶν. Δέν ἡμάρτησαν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, δογματικῶς, ἀλλ' ἐν τῶ ζήλῳτων ὅπως διαφυλάξουν αὐτήν παρεβίασαν τήν ἱεραρχικήν τάξιν, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἐχειροτόνησεν Ἐπίσκοπον μόνος. Μία ἁπλῆ ἀναγνώρισις τῶν χειροτονιῶν αὐτῶν δύναται νά γίνη αἰτία σκανδάλου ὡς ἀθέτησις ὡρισμένων Κανόνωντ Α΄ Ἀποστολικοῦ, Δ΄ τῆς Α΄ Οἰκουμ. Συν. καί Γ΄ τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συν. Ἑν τούτοις εἶναι φανερόν ἐξ' ἄλλων παρατιθεμένων Κανόνων καί παραδειγμάτων, ὅτι δύναται νά ἐφαρμοσθῆ ἡ οἰκονομία τοῦ Η΄ Κανόνος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τοῦ ΟΘ΄ Κανόνος τῆς Καρθαγένης.
Λαμβάνουσα ὑπ' ὄψιν ὅλα τά ἀνωτέρω, καθώς καί τήν ἐκφρασθεῖσαν ἐπιθυμίαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, ὅπως ἐπιτευχθῆ οὕτως ἡ ἕνωσις πάντων τῶν ἀφοσιωμένων εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων ἀποφασίζει:
1) Νά ἀναγνωρίση ὡς δυνατήν τήν πραγματοποίησιν τῆς αἰτήσεως τῶν Ἁρχιερέων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου διά τῆς ἐπιθέσεως χειρῶν ἐπ᾽ αὐτῶν τῶν δύο Ἐπισκόπων. Κατόπιν, οἱ δύο οὗτοι δέον νά πράξουν τό αὐτό διά τούς ἀδελφούς των Ἀρχιερεῖς, καί οἱ Ἀρχιερεῖς εἰς τόν Κλῆρον.
2) Νά ὑποχρεώση τούς Ἀρχιερεῖς Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον καί τούς σύν αὐτοῖς ἀδελφούς Ἐπισκόπους νά πράξουν τό πᾶν ὅπως ἑνωθῆ ἡ Ἱεραρχία Κλῆρος καί Λαός των, μετ' αὐτῶν οἱ ὁποῖοι ἡγοῦνται ὑπό τοῦ Μακ. Ἀχιεπισκόπου Αὐξεντίου.
3) Νά ἐνημερώση τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπον Αὐξέντιον περί τῶν ἀνωτέρω
4) Νά διορίση πρός ἐκτέλεσιν τῆς ὡς ἄνω παραγράφου 1 ἐν τῆ Ἱερᾶ Μονῆ Μεταμορφώσεως ἐν οστώνη τόν Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπον Φιλόθεον καί τόν Θεοφ. Ἐπίσκοπον Κων/νον.
Διά τήν Σύνοδον τῶν Ἐπισκόπων
(Τίθεται ὑπογραφή)
Λαῦρος Ἐπίσκοπος Μανχάταν
Γραμματεύς τῆς Συνόδου
(Μετάφρασις ἐκ τοῦ Ρωσικοῦ Πρωτοτύπου)

Ἀκολούθως ἐνετάλησαν ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συόδου οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς, Ἀρχιεπίσκοπος Γερμανίας Κος Κος Φιλόθεος καὶ Ἐπίσκοπος Αὐστραλίας Κος Κος Κωνσταντῖνος, ὅπως, μεταβαίνοντες εἰς Βοστώνην χειροθετήσωσι τοὺς Ἡμετέρους Ἀρχιερεῖς Κορινθίας Κον Κον Κάλλιστον καὶ Κιτίου Κον Κον Ἐπιφάνιον.
Ὄντως τὴν μὲν 17ὴν Σεπττμβρίου κατὰ τὸ ὀρθ. ἑορτολόγιον 1971 ἐχειροθετήθη ὑπὸ τῶν ἄνω Ἀρχιερέων ὁ Μητροπολίτης Κορινθίας, κ. κ. Κάλλιστος τὴν δὲ 18ην ἰδίου μηνὸς ὁ Μητροπολίτης Κιτίου κ. κ. Ἐπιφάνιος.
Εἰς ἔνδειξιν δὲ τῆς χειροθεσίας ἑξέδωσαν καὶ ὑπέγραψαν τὴν κατωτέρω δημοσιευομένην ἐπίσημον Ἐκκλησιαστικὴν Πρᾶξιν.

Акт
Во исполнение соборного определения от 16/28 сент. 1971 года  мы 17/30 сент. в Преображенском монастыре Брулайн Масс. прочитали молитвы с возложением рук на Пр. Каллиста Митрополита Коринфского, а 18 сент./1 окт. этого же года на Пр. Епифания Митрополита Китийского.
После этого мы совершили с ними Божественную Литургию.
Подписи
Архиепископ Филофей Берлинский и Германский
Епископ Константин Брисбенский
Ὁ Μητροπολίτης Κορινθίας κ. Κάλλιστος
Ὁ Μητροπολίτης Κιτίου κ. Ἐπιφάνιος

Witness
Ἀρχιμανδρίτης Παντελεήμων
Ἱερομόναχος Χαράλαμπος
Бруклайн Масс.
число 18th Sept. 1971

Ἡ μετάφρασις.
Πρᾶξις
Συμπληροῦντες τὴν άπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Ἡμῶν Συνόδου, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 16/29 Σεπτεμβρίου 1971, ἐδιαβάαμεν τὰς εὐχὰς μετὰ χειροθεσίας ἐπι τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κορίνθου, Κύρ. Καλλίστου, εἰς τὰς 17/30 Σεπτεμβρίου 1971, καὶ ἐπὶ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κιτίου, Κύρ. Ἐπιφανίου εἰς τὰς 18 Σεπτεμβρίου/1 Ὀκτωβρίου τοῦ ἰδίου μηνὸς καὶ ἔτους, εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τῆς Μεταμορφώσεως ἐν Μπρούκλαϊν τῆς Μασσαχουσσέτης. Κατὸπιν, ἐτελέσαμεν ὁμοῦ τὴν Θείαν Λειτουργίαν.
Υπογραφαί.
Ἐν Μπρούκλαϊν τῆς Μασσαχουσσέτης.

Ἐν τῇ ἐπανόδῳ εἰς τὴν Ἑλλάδα οἱ δύο ἀνωτέρῳ Ἀρχιερεῖς κ.κ. Κάλλιστος καὶ Κιτίου κ.κ. Ἐπιφάνιος, ἐχειροθέτησαν, συνῳδὰ τοῖς Ἱεροῖς Κανόσι τοὺς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς τῇς Ἡμετέρας παρατάξεως (Κυροῦ Ἀρχ/που Ματθαίου) ἵνα ἡ κανονικὴ αὕτη τάξις σύμμορφος πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου συνεχίζηται ἐν τῇ διαδρομῇ τῆς Ἡμετέρας Θεολέκτου καὶ Κανονικῆς Ἐκκλησίας, τῶν Γ.Ο.Χ. τῆς Ἑλλάδος.
****
Ἐλάβομεν ἑκ Γενεύης τὸ κάτωθι δημοσιευόμενον ἑμπεριστατωμένον καὶ Θεόπνευστον ἕγγραφον τοῦ Αἰδεσιμολογιωτάτου Πρεσβυτέρου Πατρὸς Βασιλ. Σακκᾶ ὅπερ ἄνευ σχολίων δημοσιεύομεν ὡς ἔχει.
Πρὸς τὸν αἰδεσιμώτατον Πρωθιερέα Παραρτήματος Γ.Ο.Χ. - Δράμας
Πατέρα Μιχαὴλ Ν. Σαββόπουλον, ὁδὸς Γαληνοῦ, 10 - ΔΡΑΜΑ
Σεβαστέ μου Πάτερ καὶ συλλειτουργέ, ἀσπάζομαι ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ
Παρακαλῶ ἐπιτρέψατε εἰς τὸ ταπεινόν μας φυλλάδιον μίαν παρατήρησιν σχετικὰ μὲ μιαν «ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΙΝ» τὴν ὁποίαν ἐδημοσιεύσατε πρὸς τοὺς Ζηλωτὰς Πατέρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἰς τὴν «ΦΩΝΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», (Τύλ. 629- 630 15.10.1971). Λέγετε: «Ἐσυκοφαντήθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς μας ὄτι ἡνώθησαν μὲ τοὺς Ματθαιϊκούς. Τὸ θέμα τοῦτο εἶναι τελείως κλειστόν». Παρακαλοῦμεν τίμιε Πάτερ νὰ μᾶς ἀξιώσετε μιᾶς ἀπαντήσεως θεολογικῆς, κανονικῆς καὶ ἐκκλησιολογικῆς ἐπὶ τῶν ἑξῆς σημείων: Ἡ συκοφαντία ὑπονοεῖ πρᾶξιν μεμπτήν!
Κανεὶς δὲν δύναται π.χ. νὰ μὲ μεμφθῆ ἢ νὰ μὲ συκοφαντήση ὅτι ἔκτισα μοναστήριον, ἔθρεψα πένητας κ.λ.π. Ἡ συκοφαντία ἀποτελεῖ ψευδῆν καὶ ἄδικον κατηγορίαν. Ἐρωτῶμεν λοιπόν. Τὸ νὰ ἑνωθῶσιν οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τῆς ὑμετέρας Παρατάξεως, εἶναι ἄραγε μεμπτὸν ἢ κατηγορήσιμον; Δεύτερον: Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα; «ΠΟΤΕ», - «ΠΟΥ», - «ΠΩΣ» καὶ «ΥΠΟ ΠΟΙΟΥ», ἐκλείσθη ἁρμοδόως τὸ τοιοῦτον πρωταρχικὸν καὶ ζωτικὸν θέμα; Ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι χρειζόμεθα ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ - ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ καὶ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ! Οὔτε προσωπικῆς, οὔτε συναισθηματικῆς οὔτε παραταξιακῆς! Ὄντως ἐκ τῶν τριῶν τὸ ἕνα. Ἤ ἡ ἁγία Σύνοδος τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ἐχειροθέτησεν «ἀνιέρους» καὶ «ψευδεπισκόπους» καταστᾶτα οὕτως ἱερόσυλος, ἠ ἐφαινακίσθη ἠ ἐν λόγῳ Σύνοδος ἐκ μέρους τῶν Ματθαιϊκῶν, ἠ ἐφηρμόσθη ἐπ' αὐτῶν ἠ οἰκονομία ὡς ἐπὶ τῶν πάλαι ἀπεσχισμένων καὶ αἱρετικῶν! Ἐὰν ὅμως οὐδὲν τούτων συμβαίνει, καὶ ἠ Ἁγία Σύνοδος (ἐξ ἧς καὶ ἡ ὑμετέρα παράταξις ἕλκει καὶ τὴν χειροτονίαν καὶ τὴν ἀναγνώρισιν καὶ τὴν κανονικὴν ὑπόστασιν) ἀναγνωρίζει διὰ τῆς χειροθεσίας τοὺς Ματθαιϊκοὺς ἐπισκόπους τῆς Καθολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, δυνάμει ποιᾶς ἀρχῆς καὶ κανονικῆς βάσεως θεωρεῖ ἡ ὑμετέρα αἰδεσιμότης τὸ θέμα ὡς ἁρμοδίως κεκλεισμένον! Καὶ εἶναι μὲν ἀληθὲς ὅτι ὑπό τινων ἐκλείσθη τὸ θέμα, πλὴν ὄμως ἀναρμοδίως καὶ ἀντικανονικῶς. Ἡ τοιαύτη ὅμως στάσις μόνον ὡς «ΕΥΣΧΗΜΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΩΣ» καὶ «ΦΥΓΗΣ», δύναται νὰ ἑρμηνευθῇ καὶ οὐδόλως συμφέρει διὰ τὸν Ἀγῶνα ν' ἀποίδετε μίαν τοιαύτην στάσιν εἰς τὴν ὐμετέραν Ἱεραρχίαν καὶ Παράταξιν. Κεκλεισμένη θεωρεῖται μία ὑπόθεσις μόνον ἐφ' ὅσσν ἔχει ἐκδικασθῆ! Καὶ διὰ νὰ ἐκδικασθῇ μία ὑπόθεσις ἀπαιτεῖται ἁρμόδιον δικαστήριον!
Ἐπιτρέψατέ μας λοιπὸν νὰ διαφωνήσωμεν μὲ τὴν ὑμετέραν αἰδεσιμότητα καὶ νὰ σᾶς εἴπωμεν ὅτι εἰς τὴν συνείδησιν τῶν ὀρθοδόξων τὸ θέμα παραμένει εἰσέτι θεολογικῶς, κανονικῶς καὶ ἐκκλησιολογικῶς ΑΝΟΙΚΤΟΝ! Πρὸς ἀποφυγὴν συγχύσεως πληροφοριῶν, δύναμαι νὰ σᾶς πληροφορήσω: α) ἐπὶ τῇ βάσει τῆς μαρτυρίας τοῦ οἰκείου μου Ἀρχιεπισκόπου Γενεύης καὶ Δυτικῆς Εὐρώπης κ.κ. Ἀντωνίου, β) ἐπὶ τῇ βάσει ἐπισήμων ἐγγράφων ὑπὸ τὴν κατοχήν μου, γ) ἐπὶ τῇ βάσει προσωπικῆς ἐπαφῆς μετὰ τῶν καλουμένων «Ματθαιϊκῶν» ἐπισκόπων, δύναμαι λέγω νὰ σᾶς πληροφορήσω τὰ ἑξῆς: Πρὶν ἀπ' ὅλα οἱ Ματθαιϊκοὶ Ἐπίσκοποι ἐζήτησαν ἔγγραφον καὶ ἐνυπόγραφον ὁμολογίαν ἐκ μέρους τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου περὶ τοῦ ὅτι τὸ Νέον καλανδάριον προσβάλλει τὴν Ὀρθόδοξον ΙΙαράδοσιν! Τοιαύτην ὁμολογίαν δυστυχῶς, οὐδεὶς ἐσκέφθη νὰ ζητήσῃ ἐνωρίτερον, ὥστε ν' ἀπαλλάξῃ τὰς συνειδήσεις τῶν ὀρθοδόξων ἐξ ἐνδεχομένης ὑπονοίας ὅτι τάχα ἠ ἐν Διασπορᾷ Ἁγία Ὁμόδοξος Ἀδελφὴ Ἐκκλησία, ἐτήρη τὸ ἑορτολόγιον «συναισθηματικῶς», ἕνεκα «συνηθείας» ἢ «τυπικισμοῦ» ἢ «παρελθοντολογίας» ἢ ἐξ ἀνάγκης συνταυτίσεώς της καὶ αἰσθήματος συναλληλίας πρὸς τὴν ὑπὸ τὸ πέλμα τοῦ ἀθέου κομμουνισμοῦ στενάζουσαν Ρωσσικὴν Ἐκκλησίαν! Ἔχοντες συνείδησιν οί Ματθαιϊκοὶ ἐπίσκοποι ὄτι θ' ἀπετέλει ὀξύμωρον σχῆμα, καιροσκοπισμόν, καὶ προσβολὴν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τὸ νὸ δεχθῶσι χειροθεσίαν ἄνευ προηγουμένων ἐγγυήσεων περὶ συνειδητῆς πιστότητος καὶ ὑπακοῆς πρὸς τὴν Παράδοσιν, πρὸ τῆς διασαφήσεως τοῦ σημείου τούτου, ὡς διαβεβαιαῦσι αὐτόπται μάρτυρες έν οἷς καὶ ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς τῆς Μεταμρφώσεως Βοστώνης, Ἀρχιμανδρίτης π. Παντελεήμων, οἱ Ματθαιϊκοὶ Ἐπίσκοποι ὄχι κἂν τὴν χεῖρα τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων δὲν ἠσπάσθησαν, ἀλλ' οὔτε ἐνηγκαλισμὸν κἂν, δὲν ἀντήλλαξαν οὔτε κἂν ἐπὶ τροφῆς εὐλογίαν δὲν ἐδέχθησαν! Ἐπειδὴ δὲ καὶ οἱ Ρῶσσοι ἐπίσκοποι εἶναι πολὺ ταπεινοί, ἠννόησαν εὐθὺς τὸν λόγον καὶ οὐδόλως ἐπαρεξήγησαν τὸ πρᾶγμα, οὔτε ἐθεώρησαν τὴν στάσιν αὐτὴν ὡς «φανατισμὸν» ἢ «στενοκεφαλίαν» ἢ «ὑπεροψίαν» ἀλλ' ἀναγνωρίσαντες ὅτι ἕκαστος τῶν ὀρθοδόξων πολλῷ δὲ μᾶλλον ὁ ἐπίσκοπος, ὀφείλει νὰ εἶναι βέβαιος περὶ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ ἄλλου, πρωτοῦ προχωρήση εἰς οἱανδήποτε ἄλλην ἐκδήλωσιν, καὶ τοῦτο διὰ νὰ μὴν ἐκφυλισθῇ ἡ Ἐκκλησία εἰς νοσηρὸν συναισθηματισμόν, εὐθὺς ἀνέπαυσαν τὰς συνειδήσεις των καὶ ἐξετίμησαν μεγάλως τὴν στάσιν των καὶ τὴν πιστότητά των καὶ ἔδωκαν τὰς ἀπαιτουμένας ἐγγυήσεις. Τότε δὲ καὶ μόνον οἱ Ματθαιϊκοὶ Ἐπίσκοποι, συνδυάζοντες ΑΚΡΙΒΕΙΑΝ καὶ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ, ἀπὸ σεβασμὸν πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας ἐζήτησαν καὶ τὴν ἓνεκα τῆς χαλαιπότητος τῶν καιρῶν ἀνωμαλίαν εἰς τὴν χειροτονίαν των ὄπως τακτοποιηθῇ αὕτη συνοδικῶς, ὥστε οὐδεμία ν' ἀποδίδεται μομφὴ εἰς τὴν διακονίαν. Καὶ ἐγένετο πρᾶξις Συνοδικὴ ἐπίσημος ἐξ ἑπτὰ σελίδων, ἐν ἧ ἐγένετο ἐξέτασις τοῦ προβλήματὸς κατὰ πλᾶτος καὶ ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν προηγούμενα παρομοίων περιπτώσεων ἐν Ἑλλάδι καὶ ἐν Ρωσσίᾳ καὶ ἀπεφασίσθη συνοδικῶς ἡ χειροθεσία τῶν Ματθαιϊκῶν ἐπισκόπων! Μέσα δὲ εἰς τὴν συνοδικὴν αὐτὴν πρᾶξιν ἐρμηνεύεται καὶ ἠ σημασία τῆς ἐν λόγῳ χειροθεσίας, ὥστε μὴ γένοιτο καὶ θεωρήσῃ τις ταύτην ὡς ἀναχειροτονίαν ἢ ὅτι τάχα μὲχρι τοῦδε οἱ Ματθαιϊκοὶ Ἐπίσκοποι ἦσαν δῆθεν «σχισματικοὶ» ἢ «ψευδεπίσκοποι» ὡς τινὲς αὐθαδῶς καὶ ἀνοήτως ἐξεφράσθησαν. Εἰς τὴν Συνοδικὴν δὲ αὐτὴν Πρᾶξιν ἐξεφράζεται ἠ ἀνέκαθεν ἐπιθυμία τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου περὶ ἑνώσεως τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς μίαν ΕΝΙΑΙΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ καὶ εἰς τοῦτο ἀπεσκόπη αὕτη διὰ τῆς στάσεως ἣν ἔλαβεν ἔναντι ἀμφοτέρων τῶν Παρατάξεων. ΙΙῶς λοιπὸν διατείνεσθε ὅτι τάχα τὸ θέμα εἷναι «τελείως κλειστόν»; Μὲ Ἀγάπην Χριστοῦ, ὁ ἀνάξιος συλλειτουργὸς τῆς ὑμετέρας εὐλαβείας, κληρικὸς τῆς Λευκορωσσικῆς Συνόδου ἐν Διάσπορᾷ.
Πρεσβύτερος Βασίλειος Σακκᾶς.

Подписаться на: Комментарии к сообщению (Atom)